Dat is de meest gestelde vraag die ik krijg als ik vertel dat ik ben opgeleid als rouwclown. Bovenal is een rouwclown dienstbaar aan en beschikbaar voor mensen in rouw, of dat nu de stervende zelf is of de naasten. Hoe de rouwclown invulling geeft aan het spelen, hangt af van de wensen en behoeftes van de betrokkenen – van jong tot oud. Het kan een afscheidsritueel zijn, maar ook muziek, spel of een act. Als rouwclown kom je in een intieme setting waar mensen op hun kwetsbaarst zijn. Dat ik daarbij aanwezig mag zijn, vind ik heel bijzonder en het vervult me met dankbaarheid.

”Je kunt verdriet houden om wat er niet meer is of verbondenheid houden met wat er 

nog wel is en voor altijd blijft”

Ik rondde mijn opleiding tot rouwclown (ook wel ontmoetingskunstenaar genoemd) begin 2021 af. Inmiddels heb ik bij twee gezinnen mogen spelen. Hieronder leest u hoe een van deze gezinnen dit heeft ervaren.  

Wat gebeurt er als je hoort dat je ongeneeslijk ziek bent? Dat nieuws kreeg mijn man in oktober 2020. Een bericht dat insloeg als een bom, maar wat van hem ook een vechter maakte. Hij ging knokken. Toen hij hoorde dat er een traject was met rouwclowns, moest hij dan ook wel even nadenken. Zou dit niet gericht zijn op de dood, terwijl hij nog aan het knokken was om langer te mogen blijven leven? Maar… nee, juist het leven zou gevierd worden. Hij besloot samen met ons en de rouwclowns een traject in te gaan.

Op woensdag 2 december 2020 was onze eerste ontmoeting met de rouwclowns. Ieder kind had zijn eigen clown tot zijn beschikking. Terwijl het nog wat onwennig was, zag ik mijn jongens al gauw los komen en lekker spelen. De interactie die de clowns met de jongens hadden, was geweldig om te zien. Ze volgden ze helemaal in hun spel. Ik zag de jongens steeds vrijer meedoen. Ze speelden, dansten, maakten muziek en vooral zag ik ze genieten. Even een zorgeloos moment in een moeilijke periode. Wij als ouders genoten van alles wat we zagen. Maar… ook mijn man kreeg nog een rol. Hij mocht laten weten, waar hij nog graag met zijn gezin naar toe zou willen, als alles mogelijk was en er geen beperkingen waren. Dit zou EuroDisney zijn! Gelijk werd ons beloofd dat we daar dan de volgende keer, door middel van spel, naar toe zouden gaan.

Deze volgende keer kwam sneller dan we dachten. Mijn man werd opgenomen in het ziekenhuis en het was maar de vraag of hij de volgende afspraak met de rouwclowns zou halen. Dit bleek geen probleem! Omdat wij niet meer naar de clowns toe konden, kwamen de clowns wel naar ons (in het ziekenhuis). En… vandaaruit gingen we spelend naar EuroDisney. Wederom werd er gespeeld en genoten. In dat kleine ziekenhuiskamertje, begaven wij ons allemaal naar EuroDisney en wat bijzonder was dat. De kinderen en ik beleefden onze avonturen en mijn man beleefde het vanuit zijn bed met ons mee. Hoe ziek hij ook was, af en toe zagen wij een mooie glimlach verschijnen.

En… toen ging mijn man naar het land van het licht. Op 24 december was zijn afscheidsdienst. En… wederom waren daar de rouwclowns. Nog eenmaal zouden we met z’n vijven zijn en met elkaar spelen. De spaceshuttle (kist) van mijn man werd samen met mij en de jongens meegenomen naar het land van het licht. Fantastisch om te zien hoe de clowns mijn jongens bij alles betrokken en hoe zij ook een cadeautje kregen uit het land van het licht, zodat ze zich altijd kunnen herinneren hoe zij daar met hun vader waren. 

Wij (mijn kinderen en ik) kijken terug op een hele mooie, warme, leuke, speelvolle, verdrietige maar ook troostrijke periode. Ik kan niet anders zeggen dan dat de clowns ons op een hele mooie manier door deze verdrietige periode hebben heen geleid. Het gaf rust, mooie momenten, plezier, een lach en een traan, vrijheid en geluk. En… daar zijn we ze eeuwig dankbaar voor.